Woensdag 20 november waren we te gast op het Twickelcollege in Hengelo waar we een kijkje konden nemen bij een reguliere muziekles. Onwillekeurig moest ik terugdenken aan een Plato-reis naar Italië. Op een soort middelbare school voor kunstonderwijs waren kinderen nauwgezet bezig met het aanbrengen van arcering op een wit blad. Zonder techniek blijf je hangen in het beginstadium. Dat het aanbrengen van techniek tijd en moeite kost, wordt op het Twickelcollege als een vaststaand gegeven aangenomen. Met het af en toe door de zure appel heen bijten worden eveneens zaken als concentratie en doorzettingsvermogen ontwikkeld.

De inrichting van de beide muzieklokalen van het Twickelcollege is volledig gericht op de gekozen aanpak. Vanaf klas 1 wordt gewerkt aan het verkrijgen van techniek op een of meerdere van de voor alle leerlingen aanwezige instrumenten, waarvan de fraaie marimba’s het meest opvallend zijn. De klas is het orkest en de partijen worden er eerst ‘ingestampt’, zodat de leerlingen daarna de muziek kunnen beleven en genieten. Als je dat consequent en met voldoende lesuren per week doet, behaal je uiteindelijk een zeer hoog muzikaal niveau, vooral ook omdat er vanaf het begin een hoge mate van perfectie vereist wordt.

In de onderbouw worden de cijfers volledig gebaseerd op de resultaten van het voorspelen in kleine groepen. Theorie wordt zoveel mogelijk uit de stukken gehaald. Toch wordt in de bovenbouw niet geaarzeld om zo nodig enkele theorielessen te geven.

Doordat we te gast waren in een normale schoolsituatie, liep gastheer Carl Wittrock tegen het probleem van een ontbrekende onderbouwklas aan. Dat gaf ons de mogelijkheid om zelf de stokken van een marimba ter hand te nemen. Met zijn ondersteunende drumspel en sturende opmerkingen wist Carl ons in een mum van tijd in de rol van een geconcentreerd oefenende, enthousiaste leerling te brengen.

Voor mij werd deze middag weer eens duidelijk dat er meer wegen naar Rome leiden. Het verhaal achter de keuze om volledig uit de praktijk te werken, met als consequentie dat een enkeling voor het vak muziek niet of slechts moeilijk tot een voldoende cijfer kan komen, vond ik zeer overtuigend, hoewel wij op onze school een andere keuze gemaakt hebben.

De lessen, de gesprekken met collega’s van andere scholen èn de drie muziekdocenten van het Twickelcollege in Hengelo heb ik als zeer plezierig en nuttig ervaren. De hernieuwde kennismaking met het solmisatiesysteem, dat ik jaren geleden in Italië tot hoog niveau toegepast zag worden (inderdaad, ook tijdens een Plato-reis) en door Carl en zijn collega’s gebruikt wordt om het toonvoorstellingsniveau te vergroten, vond ik zo inspirerend dat ik het binnen de eigen schoolpraktijk ook ga toepassen.

Theo Meurs